Elma Şekeri

İşte O, bir de zafer işareti yapmaz mı!

2,5 kuruş, nam-ı diğer delikli para.
Çocukluğumuzun efsanesi.
Çoğu zaman sohbetlerin en güvenilir referansı.
Tarihten önceki zamanlarda yaşanmışlıklar onunla anlatılırdı.
Ellili yılar.
Amasya'da ilkokula gidiyorum.
Haftalık harçlığım 2,5 kuruş.
Onunla da küçük bir bardak kırık çerez alıyorum...
Aman tanrım, ne mutluluk!
Bir de okul önlerinde satılan horoz, pamuk şekeri,
en kıymetlisi de elma şekeri var.
Elma şekerinin kabuğu gıcır gıcır parlıyor.
Ancak yoksulluk var, sadece ağzımız sulanıyor.
Kınalı, horoz şeker de var...
Bir de rengârenk macun.
Devrin en favori yiyecekleri.
Şimdi ise kuşaklar kategorize ediliyor...
Acaba hangisine giriyorum?
Ancak torunlarımın "Z" kuşağından olduğunu biliyorum.
Pastahaneden torunlarıma bazen elma şekeri alıyorum...
Bir iki yalayıp masanın üstüne bırakıyorlar.
Zaten gardıropları da tıka basa dolu, ayakkabıları çuvalla.
Vay yavrum vay, nereden nereye!
Bayramlık bir ayakkabı alındı mı sabaha kadar uyuyamazdım.
Demek ki başka bir çağda yaşamışız.
Fakirdik makirdik ama çamurdan oyuncak, kumdan
tepeler yapardık.
Yüzme öğrenmek için kurslara falan da gitmezdik.
Zaten yoktu.
Yeşilırmak ne güne duruyor...
Coşkun sularında kulaç atarken balık tutmayı bile öğreniyorduk.
Siz hiç ılganus yediniz mi?
Nehirlerin kraliçesi.
Yayın balığı diye de bilinir, beyaz eti olağan üstü lezzettir.
Son yıllarda İznik gölünün kenarındaki lokantaların menülerinde
ilk sırada yer alır.
Mangalda şiş olarak yapılıyor...
"Rakı&Balık" ikilisinin vazgeçilmezidir.

Neyse, bırakalım yoksulluk edebiyatını...
Oradan bir yere varılmaz.
Herkesin hayatı kendisine.
Ancak eşitlik meselesi mühim.
Adaletsiz bir toplumda yaşamak ise cehennem azabı.
Kitap diyor ki, "komşun açken tok yatma"...
Sahi, bu mesajı kime gönderiyor?
Şahsen alınıyorum...
Ya dindarlar, ya iktidar?
Haydi canım sen de...
"Bak işine, torunlarından kalan elma şekerini ye!" 
diye bir ses duyuyorum uzaklardan...
Öyleyse müsaadenizle...

Macit CÜNÜNOĞLU