"Oy Trabzon Trabzon
İçin kalaylı kazan
Efkârlı günlerime geldi çattı remazan..."
Akharman'daki okuldayız.
Öğrencilerimden Nuray yukarıdaki türküyü söylüyor.
Ne de yanık sesli.
Müzik eğitimi alsaydı kesin ünlü bir soprano olurdu.
Sınıfımda 40-50 tane köy çocuğu var.
Hepsi pırıl pırıl, gözleri parlayan afacanlar.
Okuma yazma, dört işlem konularında temellerini
sağlam atmaya çaba gösteriyorum.
Ancak bir yere kadar.
Aile desteği olmayınca bir üst okullara atlamak kolay değil.
Keşke çoğu üniversiteyi bitirip başarıyı yakalasaydı.
Bildiğim kadarıyla mümkün olmamış...
Benim arzularım da boş hayâl olarak kaldı.
Ancak Amasya valilerinden Ziya Paşa'nın önemsediğim
bir lâfı var.
Der ki, "Diploma cahilliği alır, eşeklik bakî kalır."
Aynen öyle, günlük hayatımızda, özellikle siyaset dünyasında
nice diplomalı cahillerle karşılaşıyoruz.
Zaten bütün mesele düzgün faydalı insan olmak değil mi?
Gel gör ki, burası Türkiye.
İnsanın değersiz sayıldığı, bilgeliğin para etmediği topraklar.
Dolayısıyla yirmili yaşlarımın başında görev yaptığım
Zantara'yı asla unutmam.
Bir Yunus dede, bir Osman dayı, bir Bayram abi...
Hepsi dünya tatlısı büyüklerimdi.
Şimdi geriye dönüp bakıyorum da onlardan ne çok şey öğrenmişim.
Bir keresinde Bayram abim demişti ki,
"Hocam kalp yumurtaya benzer, kırılmaya görsün, asla geri gelmez."
Müthiş bir hayat felsefesi.
Kimseyi incitmeden yaşamanın zarif sırları.
Ayrıca bu incelikleri kitaplarda bulamazsınız.
Karadeniz'in şirin bir köyünde yaşayan vatandaşın yüreğinden fışkıran düşünceler,
güneş gibi içimizi ısıtan.
Evet, bugünlük bu kadar.
Sevgili öğrencilerime, Zantaralı dostlarıma binlerce kez selâm.
Macit Hoca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder