Zantara'da iki yıl öğretmenlik yaptım ama hafızamdaki
anılardan roman çıkar.
Tabii temelinde insan sevgisi.
Yaşamın en değerli hazinesi.
Çoğu öğrencimi hatırlarım.
Bunlardan biri de Ülkü Aksu.
Face yorumunda diyor ki,
"Mesela ben sizi şöyle hatırlıyorum.
İnce uzun, kısa saçlı kumral, klas bir beyefendi olarak...
Bir de beni sıranın üstüne çıkartıp sınıftaki çocuklara
örnek gösterirdiniz.
Temiz giyinip saçım taranmış, tırnaklarım kesilmiş, ayağımdaki
kara lastik ayakkabım yıkanmış, yakalığım yatağımın altında ütülenmiş."
Çok duygulandım, gözlerim doldu.
Ne güzel ifade etmiş kendisini...
Kara lastik, yatak altında ütülenen yaka...
Samimiyetle yaşadığı devirleri anlatmış.
Keşke evlatları okusa da, bir anlam yüklese.
O çağda köy çocukları eşitti.
Bugünkü gibi zengin fakir ayırımı yoktu.
Daha doğrusu okula servisle gitmek hayâldi.
Belli standartlar vardı, kara lastik, siyah önlük, beyaz yaka.
Ve disiplin içinde eğitim.
Geçenlerde Nedim Eyüpoğlu mesaj çekti...
Attığım şamarı unutamamış.
Dünyam başıma yıkıldı.
Nasıl utandım bir bilseniz...
Bin bir özür diledim...
Bağışlamasını arzu ettim...
Ama nafile.
En korktuğum şey başıma gelmişti...
Şiddet yanlısı bir öğretmen olarak anılmak.
Ölene kadar da asla unutmayacağım...
Kendime verdiğim en büyük ceza.
Gerekçe ne olursa olsun, melek yaştaki yavrularımızın
yüzüne vurmak!
Hâlbuki Ülkü övgüler yazmış hocasına...
Ne önemi var.
Nedim'e yaşattığım acıyı insanlık suçu kabul edip,
beni af etmesi için tanrıya yalvaracağım...
Yeter ki o değerli insanla bir kez daha karşılaşmak nasip olsun...
Yanaklarından okşayacağım.
Macit Hoca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder