 |
| Macit CÜNÜNOĞLU |
Nihayet çileli bir yılı, 2015'i bitirdik.
Bakalım yeni yılda insanlığı neler bekliyor?
Televizyonlar bu akşam yılbaşı kutlamalarını verirler.
Kameralar önce Tokyo, Pekin derken Berlin, Paris, Londra
üzerinden New York'a ulaşır.
Ya Suriye'de, Afrika'da, Güneydoğu'muzda hayat nasıldır?
Farkında mıdırlar yeni yılın geldiğini...
Yoksa hayatta kalma mücadelesi mi ağır basar?
Penceremden dışarı bakıyorum.
Kar yağıyor.
Çam ağaçları gelin gibi beyaza bürünmüş.
Çok da yakışmış.
Kuşlar ortalıkta gözükmüyor.
Belli ki doğa onları yuvalarına hapsetmiş.
Büyüklerimiz çocukken yağan karın mikropları öldürdüğünü söylerdi...
Sahi mi?
Hiç sanmam...
Şu ana kadar ölen etkili ve yetkili bir mikroba rastlamadım...
Özellikle ülke yönetiminden sorumlu olan.
Deyin ki "saray mikropları".
Yine de hayat bütün hızıyla akıp gidiyor.
Bu akşam çoluk çocuk, torun torba benim evde toplanacağız.
Tabii enstrümanlarımızın akordu hazır...
Çalıp söyleyeceğiz.
Şarkıların en güzelini sonsuzluğa sesleneceğiz...
Herhâlde nihaventle başlayıp hüzzamla bitiririz.
Gerçek zenginlik bu olsa gerek...
Bana ne banka hesap cüzdanından, yattan arabadan...
Yaş 65'i geçti...
Ulaşım bedava, müzeler bedava...
Hatta helâlar bile...
Kulakların çınlasın Veli'nin oğlu...
Neydi o şiirinin adı?
Zaten hayatta iki kişiyi çok özledim...
Biri Sait Faik, diğeri Orhan Veli...
Keşke aynı çağda yaşasaydık, kesin tanışıp fotoğraflardım...
Derin sohbetler eşliğinde.
Şimdiki sanatçılar bir tuhaf...
Paradan mı, gösteriş budalalığından mı?
Bir kibir, bir afra tafra...
Herkes "ego" kurbanı...
Ara ki sade insan bulasın...
Yalansız, dolansız, maskesiz.
Neyse, varsın olsun...
Herkes kendi yoluna...
Tayyip Tayyipliğini yapsın, Davut Davutluğunu...
Biz bildiğimiz yolda ilerleyeceğiz...
İyiden, doğrudan, güzelden yana.
İnsanlık onurunu yücelterek yeni yeni yıllara "merhaba" diyeceğiz...
Başımızı öne eğmeden...
"Aldırma gönül..." dizelerini mırıldanarak...
Dostlarımızla, sevdiklerimizle kucaklaşmaya devam edeceğiz...
İyi yıllar canlar...
İyi ki varsınız.
