Mutluluğun fotoğrafı

Kemal, Recep, ben, Haydar, Avniye.

"Güzel bir günde, güzel bir mekanda, güzel insanlar ile buluşmanın ve sohbet etmenin keyfini yaşadık, buna vesile olan Macit Cününoğlu hocamıza tekrar sonsuz  teşekkürler ve saygılar."

Recebimin Face'deki yorumu bu.
Çok duygulandım,, bir insan bundan daha büyük ödül alabilir mi?
Samimiyetle itiraf ediyorum ki, benim için Nobel'den de değerli.
Nasıl da mutlu oldum, anlatamam.
Hele sözcüklerle asla ifade edemem.
Aslında köyümüz ortak payda...
Bir nevi kaynak, çıkış noktamız.
Çok küçüktür ama insan malzemesi zengindir.
Güven verir dostuna.
Bizler ise sadece pınarız.
O topraklarda öğrendiğimiz kıymetli güzellikleri yazıya döküp aktaranız.

Geldik gidiyoruz işte.
Ama bir Kirazlıtepe buluşması unutulur mu?
Yarım yüzyıla yakın süreden sonra sevdanın yollarını paylaşıyoruz.
Organizasyonun öncüleri Ahmet ile Recep.
Emeklerine binlerce teşekkür, kalplerimizi fethedip bize
insanlığımızı hatırlattılar.
Ne güzel.
Hele final bölümü, yani kapanış sahnesi...
Kırmadılar, fakirhanemi şenlendirdiler.
Haydar'ın hediyesi export rakı, torunlarıma çikolatalar...
Âdeta şımardım, bir ara gaza gelip kendimi önemli biri hissettim.
Neyse ki hanım var, çekti arka odaya,
"Bey bey" dedi, "n'oldu sana, lütfen kendine gel" deyip kulağımı çekti...
Ve ilave etti, "Rica ederim aslına dön, eskisi gibi çelebi ol."...
İşte o an da uyandım, hızla normal hâlime rücu ettim.
Evet, yukarıdaki fotoğraf dün gecenin belgesi...
Belki siz göremezsiniz ama gülümseyen yüzlerimizin arkasında
yılların birikimi, sevgisi var.
Canlarım benim, gönül yoldaşlarım...
Sırlarla dolu bir dünyada yaşıyoruz...
Bizlerin mutluluk hasreti ise Zantara'dan geçiyor.
Ne yapalım, her yiğidin bir yoğurt yiyişi var.

Macit Hoca