Bir varmış, bir yokmuş

Macit CÜNÜNOĞLU

Çağımızda komşuluk ilişkileri bitti, tamam…
Yine de zorlanırsa birkaç tane bulunuyor.
Sevgili eşim bu konuda oldukça girişken.
Yalnız oturduğumuz apartman değil çevredekilere de sarkıyor.
Bunlardan biri de Halide ile Keriman teyzelerimiz.
İki kız kardeş, abla 85, küçüğü 82 yaşında.
Yaşam direnci güçlü insanlar.
Komşu apartmanda ayrı ayrı oturuyorlar.
Ve yalnızlık diye bir problemleri yok.
Ve hiç kimseye muhtaç olmadan hayatlarını ayakta sürdürüyorlar.
Ne güzel, böylesi ömürleri tanrı herkese nasip etsin.
Lâkin ikisi de İstanbul hanımefendisi.
Güngörmüş insanlar.
Hele Keriman teyze, paşa eşi.
Kızı Amerika’da, Kanserle Dans Derneği’nin başkanı.
Babasını kanserden kaybetmiş…
Ömrünü amansız hastalıkla mücadeleye adamış.
İster istemez duygulanıyor insan.

Aslında günümüzün en büyük sorunu yaşlılık.
Batı için de geçerli.
Peşpeşe hizmete giren huzur evleri ihtiyaca cevap vermiyor.
Devletimiz derseniz, Allahlık Ali Bey…
Özeller ise para tuzağı…
Ya vefalı çoluğu çocuğu olmayanlar…
Bir de yoksulsalar…
Ne yapsın?

Velhasılıkelâm zor iştir kocamak.
Hele hele de beş parasız muhtaç olmak…
Mezarlıklar bile beş yıldızlı otel görüntüsü verir ama
karar mekanizması sen değilsindir.
Yalvarır yakarırsın bir yerlere…
Ne duyan olur, ne gören…
Alın yazındır çilen…
Derinden bir ah çekersin…
Ve başlarsın yüreğinden kopup gelen gözyaşlarını dökmeye…
Ve sarılırsın hiç tanımadığın komşuna…
Sadece insan evladı diye.