Orhan Pamuk "Yeni Hayat" adlı eserinin girişinde diyor ki,
"Bir kitap okudum, hayatım değişti."
Ben de bir yorum yazdım, ta Amerika'lara uzandım.
Nedeni değerli hemşehrim Agavni'nin torunu Zander.
Geleceğin yıldız piyanistlerinden.
Başarısını kutlamıştım.
Ancak yepyeni dünyalara yelken açtığımın farkında değildim.
Önce sosyal medya aracılığıyla Udi Yervant'ı tanıdım.
Diyarbakırlı Ermeni kardeşim...
Aşkını, ABD'ye göçünü Hıncal Uluç'un kaleminden okudum.
Müthiş, âdeta sarsıldım...
Ve şapka çıkarttım sanatçılığına, pırlanta yüreğine.
İşte memleket sevgisi dedim, işte kocaman kalpli insan...
Saygı ile önünde eğildim.
Sonra Nesrin Ercan isimli bir hanımefendi çıktı karşıma.
Minik hikâyesine beni de etiketlemiş...
Yine konunun öznesi Agavni...
Bu kez kız kardeşi Mari'de var.
Aman tanrım, aktardıkları sanki masal dünyasından.
Sevinçler, hüzünler, ayrılıklar, vefasızlıklar, ihanetler...
Tekmili birden.
Hele bir bölüm var ki, babasıyla ilgili...
Yüreğime oturdu, can evimden vuruldum.
"Yok artık" dedirtecek türden.
Aslında yabancı değilim.
Dokuz yaşında kaybettim babamı...
Şimdi yetmişindeyim, hâlâ özlerim.
Şamlar'a gömüldü.
Mezarı kaybolsa bile, bilirim ki toprağın altında.
Ya ortadan kaybolup bizleri terk etseydi?
Dayanır mıydı minik yüreğim...
Peşine düşer arar mıydım...
Kim bilir...
Nesrin hanım hayatım da gördüğüm en dayanıklı kale...
Yüksek karakter, duygusal kimliğiyle gönüllerimizi fethediyor.
Gördünüz mü, Amasya'nın güzeller güzeli Agavni
bizleri nerelere götürdü, hepsinden önemlisi de kimlerle tanıştırdı...
Dostluk bahçemiz zenginleşti.
Hem de binlerce kilometre uzaktan.
Öyleyse yaşadıklarımız nedir?
Hasrettir, insanlığın en zarif hâlleridir, kardeşliktir...
Tek kelimeyle aşktır.
O zaman çal nihaventten Yervant usta, dokun udunun tellerine...
"Eski dostlar, eski dostlar..."
Macit Cününoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder