“Herkesin bir derdi var,
durur içerisinde…”
Bugün Mayıs’ın 11’i.
Yıl 1982, tam kırk bir yıl önce sevgili eşimi, çocuklarımın
annesini kaybettim.
Yer: Çapa Tıp Fakültesi.
Amansız hastalıkla bir buçuk sene mücadele ettik ama
acı son, kurtulamadı.
Zor zamanlardı, 12 Eylül süreci bütün şiddetiyle sürüyordu.
Teslim olmamıştım, kaçaktım.
Üstelik İstanbul Sıkıyönetim Komutanlığı’nın arananlar listesindeydim.
Partim yurt dışına çıkmam için pasaportumu dahi hazır etmişti.
Ancak iki çocuğumu, hastanede yatan eşimi bırakıp ülkeyi
terk etmeyi düşünmedim.
Karım matematik öğretmeniydi, 1 Mayıs mahallesinde
görev yapıyordu.
Üsküdar TÖB-DER’in de aktif üyelerinden biriydi.
İKD’nin (İlerici Kadınlar Derneği) mitinglerine katılır,
sokak gösterilerinden geri durmazdı.
Ve sanırdık ki devrim yapacağımız günler yakın.
Nitekim devrim oldu, adı 12 Eylül kanlı faşizmi.
Hemen peşinden hastalık (lösemi), ortada kalan iki çocuk…
Yaşları iki ile beş…
Netice de bir ay önce kaybettiğim annemin mezarının
yanı başına yirmi sekiz yaşında öğrencilerinin
kolları arasında gömdük.
Ve asıl hikayem bundan sonra şekillendi.
Apartman komşumun ihbarı üzerine yakalanmam, polis karakolları,
Gayrettepe 1. Şube, Selimiye zindanları vs.
Derken hayat yeniden başladı.
Ortada iki değerli miras, evlatlarım.
İş güç yok, DİSK davasından yargılanıyorum…
Mahkeme hakkımda 11 yıl 8 ay mahkumiyet cezası istiyor.
Duruşmalar devam ediyor…
İki günde bir kâh Metris’te, kâh Hastal’dayım.
Bazen de Selimiye’de.
Yine de gençliğin verdiği enerjiyle müthiş bir direnç gösteriyorum.
Derdim iki çocuğumu yetiştirmek, tabii kimseye muhtaç olmadan.
Bu arada ağabeyimin mesleği fotoğrafçılığa dört elle sarılış…
Açılan işyerinin kısa sürede başarıya ulaşması…
Ve bütün bunlar olurken öncelikle ekonomik özgürlüğün
penceresini aralamak…
Ayrıca örgütsel bağımsızlığın kazanılması ile bol bol kitap okumalar,
yurt içi yurt dışı yapılan geziler…
Kazanılan düşünsel özgürlüğün keyfine varmak…
Derken geldik mi 73 yaşa.
İşte hayat şimdi başlar.
Arkada üç çeyrek yüzyıla yaklaşan zaman dilimi…
Onca yaşanmışlıklar…
Evlatlarla kurulan dostlukların derinleşmesi…
Torunların yüreklerde yarattığı eşsiz heyecanlar…
Elimde gitarım…
Şarkılar mırıldanırım sevgili eşim Onur’uma…
“Bir şarkısın sen, ömür boyu sürecek…”
Sonra Volkan Konak girer devreye...
Bir kez daha yüreğim dağlanır:
“Herksin bir derdi var,
durur içerisinde…”
Macit CÜNÜNOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder