Geçen hafta başı değerli arkadaşım Rafael Sadi’yi kaybettim.
Kasımpaşa doğumlu (1955), üstelik bizimkinin (RTE) sınıf arkadaşı.
Dört yıl aynı sırada okumuşlar.
O’ndan söz ederken;
“halim selim çocuktu, etliye sütlüye karışmazdı” diyor.
Toprağı bol olsun, sefarad Yahudi’lerindendi.
İspanya’dan Osmanlı’ya sığınanlardan.
Tanışmam da oldukça enteresandır.
Sene 2017, Antalya’da yaşıyorum.
Yani İstanbul’a ihanet edip Akdeniz’e göç etmiştim.
Ancak bedenim gitti ama ruhum asla.
Nihayetinde de beş yıl sonra ricat edip aşkıma tekrar kavuştum.
Anlayacağınız yapamadım, onca dostuma rağmen kendimi
yalnız hissettim…
Dayanılır gibi değil, oysa büyük kentlerin yalnızlığı bile büyülüdür.
Bünyesinde sevda, aşk vardır.
Ayrıca martıların kanatları eşsiz hülyalara taşır.
Neyse, doğuştan konuşkan (geveze) bir insanım.
Moda deyimle dışa vurumcu.
Hadi bir adım daha öteye gidip ekspresyonist diyeyim.
Rol modelim de Van Gogh…
Canım benim, okudunuz mu bilmem…
Hazin bir hayat hikâyesi vardır. (Ferit Edgü)
Hadi kulağını kestin, bir insan kalbine üç kurşun sıkar mı?
Ve o yıldız arkasında yüzlerce güneş, şaheser bırakarak
hayattan koptu…
Yaş: Otuz altı.
Mozart, Orhan Veli gibi.
Derken efendim….
Evet Antalya’daydım, bir gün kapım çaldı.
Gelen kargo, kocaman bir paket.
Heyecanla açtım, içinden bilgisayar çıktı.
Daha o zamanlar laptop bu kadar yaygın değil.
İri kıyım bir kasa ve ekran.
Bir de kızımdan not: “Baba çok konuşma, yaz” diyor…
İşte o gün bugündür yazıyorum.
Rafael de İsrail’e göç etmiş, Tel Aviv’de yaşıyor.
Bir de web sitesi kurmuş, adı: “HasTürk”…
İbranice Hasbara haberleşmek demek…
İsim oradan geliyor.
Ve benim yazılarım dikkatini çekmiş olacak ki
izin alarak paylaşmaya başladı.
Dolayısıyla uluslararası arenada ilk defa milli oldum.
Bir an için Orhan Pamuk moduna girip yakınlarıma hava atmaya
başladım desem de inanmayacağınızı biliyorum…
Çünkü haddini bilen yoncayım, yongayım sarıp sarmalayan.
Ve Rafael’le zaman zaman yazıştık, hasbıhal ettik.
Dolayısıyla böylesi değerli bir dostumu kaybetmekten
fevkalade üzüntü duydum…
Ki sessiz sedasız yaşayan, acılarını içine gömen biriyim.
Bu kez eksilmenin hüznünü yaşıyorum.
Güle güle Rafi, seni asla unutmayacağım.
Macit CÜNÜNOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder