Hafta sonu izlediğim ilk film: “Gel ve Gör”...
Yapım yılı: 1985
Ales Adamoviç’in “Kathyn’in Öyküsü” kitabından uyarlanmış...
II. Dünya Savaşı’nda Alman işgali altındaki Beyaz Rusya’sında
bir gencin partizanlara katılma çerçevesinde; Nazi zulmünün
yarattığı maddi ve ruhsal yıkımları ele alıyor...
Ve bu eser sinema çevreleri tarafından en önemli savaş karşıtı filim
olarak kabul ediliyor.
İkinci filim ise: “Berlin’de Bir Kadın”...
Daha yeni, 2008 yapımı.
Konusu: Almanya düşmüş, Kızıl Ordu başkentte...
Sovyet askerlerinin Alman kadınlarına reva gördüğü tecavüzü anlatıyor...
Gerçek olaylardan yola çıkmış, Alman gazeteci Marta Hillers’in günlüğü.
Ve açlık, ölüm...
İki filmde de ürkütücü, dayanılmaz sahneler var...
Lâkin “savaş” yok mu?
Hangi gerekçeye dayanırsa dayansın, insanın insanlığını koruması zor.
İllâki öldüreceksin...
Çünkü yaşamak, kazanmak zorundasın.
Hele de ideolojiye bağlı olarak devreye giren işkenceler, toplu kıyımlar...
Ve ağır savaş fotoğrafları...
Kahrolsun, eyyy “barış”, duy sesimi nerelerdesin?
Aradan geçti yetmiş yıl...
Hâlâ savaş...
Bıkmadı insanlık, insan öldürmekten!
Kâh El-Kaide, kâh Hamas, Hizbullah, El-Nursi...
Şimdilerde IŞİD olarak çıkıyor karşımıza.
Boğazlıyor, kesiyor...
Naklen yayın yapıp fotoğraf çektiriyor.
Sanki her yer Berlin, her yer Beyaz Rusya...
İki filmde de izlediğim her sahne tekrar canlanıyor...
Ancak çağımız yirmi birinci yüzyıl!
Biz de çektik, tam otuz yıl...
Devlet PKK çatışması on binlerce canın göçüp gitmesine neden oldu...
Bebekler öldürüldü kundaklarında, köyler basıldı, yakıldı yıkıldı...
Alt üst oldu toplum...
Nice ocaklar söndü.
Ya şimdi?
Görünen bir barış var...
Ne kadar doğru ne kadar yalan...
Dilerim devam eder...
Ağlamaz analar, dağlanmaz yürekler...
Çünkü bu acıyı çeken, yaşayan bilir...
Hayat filim sahnesi değil...
Vatan-Millet-Sakarya hiç değil...
Boş verin “Tek Millet-Tek Bayrak” hamasetini...
Mühim olan önce insan olmak...
Başı dik, onurlu, boyun eğmeyen...
Ve savaşları lânetleyen.
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder