"Dede kendine iyi bak"

Son yazımı 29 Ağustos 2019’da yayımlamıştım.
Demek ki uzun süredir klavyemin başına geçmemişim.
Ama bu sürede oldukça kitap okuma fırsatım oldu.
Bir de epeyce film ve belgesel izledim.
Ancak You Tube üzerinden ülkeleri gezmek oldukça keyifliydi.
Bazılarına imrendim, çoğundaki sefaleti görünce de irkildim.
Evet, Covit-19 adlı virüs sayesinde gezegenimizin üzerinde karabulutlar dolaşıyor.
Anlı şanlı ülkeler çaresiz, insanlık şaşkın.
Korku yürekleri sardı, “ya benim kapımı da çalarsa” endişesi ürkütücü.
Ve işin acı tarafı felâketin önü kesilemiyor.
Ölüm sayısı hızla bir milyona doğru koşuyor.
Teknolojinin laboratuvarları icatlar peşinde ama şimdilik nafile.
Özetle küresel kapitalizm sınıfta kaldı!
Ya ülkemiz?
Tek adam idaresinde bir yerlere doğru sürükleniyor.
Katiller, hırsızlar, tecavüzcüler hapishanelerden salınırken düşünce
suçluları, gazeteciler cezalarını çekmeye devam ediyorlar.
İşsizlik her geçen gün artıyor, ekmek mücadelesi temel sorun.
Ah ahhh! Canım ülkem…
Zaten dertliydin, allahın belası virüsle de iyice dip yaptın.
Gel de iyimser ol.
Umut bizim hayat pınarımızdı, çocuklarımız torunlarımız için hayâllerimiz vardı.
Hepsi yalan oldu!
Felç olmuş eğitim sistemi, kör topal ayakta kalmaya çalışan sağlık kurumları…
Her akşam ölüm bilançosunu deklere eden bir bakan,
istifadan dönen “soylu” şahsiyet(!)
Utanmanın unutulduğu, vicdanların kepenk kapattığı bir topraklarda yaşıyoruz.
Aslında gidişat fevkâlâde kötü.
Ruhsal dünyamızın ışıkları çoktan karardı, evlerimizden ibret dolu manzarayı hüzünle izliyoruz.
Hem de nasıl, paramparça yüreklerimizle, gözlerimiz nemli.
Evet, aylar sonra yazdığım ilk yazı.
Dün torunlarım geldi, pamuk ellerini tuttum, gözlerindeki pırıltıyı izledim.
Ya sevinçleri, birlikte körebe oynadık.
Güldük, eğlendik…
Giderken de seslendiler; “Dede kendine iyi bak.”
Belki de tesellilerin en değerlisini bana hediye ettiler.

Macit CÜNÜNOĞLU