Hemşehrilerim “Gurbetteki Bizim Amasyalılar” adlı bir grup kurdular.
“Bizim” sözcüğü biraz sahiplenmek duygusu taşısa da öyle münasip görmüşler.
Çok da önemli değil, keşke olmasaydı.
Sevimli bir sayfa, daha şimdiden Yeşilırmak’ın sesini duyar gibiyim.
Güzel paylaşımlar var.
Mis gibi Amasya kokuyor.
Umarım kısa zamanda layık olduğu üye sayısına ulaşır.
Çünkü toprak sevgisi ilgi gördükçe artar.
Eldeki malzeme de gani.
Amasya’nın iyi bir fotoğraf arşivi var.
Özellikle kent merkezli yaşayanların albümlerinde kim bilir neler vardır neler?
Hemen hemen her mahallede bulunan camilerin avlularında da ne anılar gizlidir.
Küçük bir şehir ama “Müze Kent”.
Dağı taşı tarih dolu.
Onlarca uygarlık ovaları bırakıp bu vadiye yerleşmişler, dağlar arasına.
Tepesine kale, eteklerine saraylar yapmışlar.
Krallarının mezarlarını kayaları oyup günümüze taşımışlar.
Dolayısıyla bir başkadır benim Amasyam.
Bazıları memleket şovenizmi yaptığımı zannedebilirler.
Varsın olsun, o aşkı o tutkuyu yaşayan bilir.
Belki de benim kuşağım ve büyüklerim Amasya’nın en güzel devirlerinde yaşadı.
Henüz beton canavarı türememiş, zenginliğe dayalı gösteriş hoş karşılanmıyor.
Bayram yeri, panayır alanı, fener alayları hepimizin.
Camiler, okullar, hamamlar, hastane, mezarlık eşitliğin hakim olduğu mekânlar.
Kuran kursu hocası İbrahim hafızın önünde sıkıysa Süphâneke’yi okuma…
Bastı mı tokatı minicik çocukları yere yatırırdı.
O korkuyla da kurstan kaçmıştım, rahmetli babam da kızmamıştı.
Âhlakı ailemden, geri kalan ne varsa hayattan öğrendim.
Kâh eğitim oldu, kâh dostlar meclisi.
Bugünlere de şükür, ülkemin dört bir tarafında alnım açık gezebiliyorum.
Musalla taşında yatarken “iyi biliriz” nidalarının yükselişi de umurumda değil…
“Nosce te ipsum”… Kendini bilmek hepsinden önemli.
Bilmem anlatabildim mi?
İşte bir garip Amasyalı hemşehrinizin sayfamızdaki ilk düşünceleri…
Sabırla okuduysanız ne mutlu bana…
Demek ki devamını da büyük bir şevkle yazacağım!
Tekrar buluşmak umuduyla.
Macit CÜNÜNOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder