Acının ardından...

Bir yıla yakın süredir çekiyordu...
Amansız hastalık girmeye görsün, çektirir süründürür.
Yalnız yakalananı değil, bilirsiniz; yakınlarını da perişan eder.
Halamın torunu Emel Mısırlı'dan (Kiper) söz ediyorum.
Dün gece saat 10'da vefat etmiş.
Bir hastane odasında...
Az önce öğrendim, tabii derinden sarsıldım.
Şairin dediği gibi "her ölüm erken ölümdür"...
Gençti...
O'na gitar öğrettiğim günleri hatırlıyorum.
Zeki, daima gülümseyen pırıl pırıl bir çocuktu.

Hayat işte, Candan'ın şarkısındaki gerçek;
"Ölümden başkası yalan"
Ya geride kalanlar...
Özellikle yaşlı annesi; mezara kadar taşınacak acılar.
Emel sitemizin yazarı değerli Erol Çevikçe'nin de yeğeniydi...
Kim bilir ne hâldedir.
Elbette acı paylaştıkça azalır ama bu tez evlat acısı için geçerli midir?
Yıllar önce Milas'ta bir bekçiyle tanışmıştım...
Labranda'nın, Karya uygarlığının önemli kalıntılarından...
Osman Dayı olarak biliniyor.
Hoş sohbet falan; yaşını sordum...
"52" dedi, meğersem aynı yaştaymışız.
Karşımda çökmüş, kocamış bir adam duruyordu...
Devam etti; "18 yaşındaki evladımı kaybettim"...
Ve "ben ölseydim o beni unuturdu, lâkin yaşadığım sürece
onu yüreğimde taşıyacağım" dedi.
İçim sızladı, yoksul bir köylüden insanlık dersleri alıyordum.

Evet, ölüm üzerine yazmak zor...
Hele de genç ölümlerinin...
Büyüklerimiz boşuna dememişler; "Tanrı sıralı versin"...
Olmuyor işte...
Nice cenazeye katıldım...
Ancak hiçbiri gençlerinki kadar hüzünlü olmadı.
Arkadaş, dost çocuklarını gözyaşları içinde toprağa verdik.
Büyüklerimizi ise yaşadığı hayata saygı duyarak.

Hâlbuki birazdan yola çıkacaktım...
İstikâmet Beykoz korusuydu.
Altın sarısı yapraklarla randevum vardı...
Mevsim sonbahar...
Bir kaç fotoğraf, biraz içsel gezinti...
Olmadı işte...
Hazan mevsiminde kara haber tez yetişti.
Aslında bekleniyordu...
Hayat tek yönlü bileti çoktan kesmişti...
En hazin yolculuk.
Nurlar içinde yat kardeşim...
Seni özleyeceğiz...
Ve gülümseyen yüzünü daima hatırlayacağız...
Meleklerin, ışıkların bol olsun sevgili EMELİM.

Macit CÜNÜNOĞLU

.