Bugünün çocukları, yarının büyükleri bayramlar adına kim bilir
neler hatırlayacaktır…
Bizler öyle miyiz, hafızalarımızda bir yığın anı, fotoğraf.
Ne de olsa yoksulluk döneminde yetişip büyüdük…
Örneğin bir atlıkarıncanın verdiği doyumsuz keyfi yaşadık…
Oldu bitti zengin yiyeceği sayılan çikolatanın tadına baktık…
Horoz şekeri yalayıp elma şekeri yedik…
Bir çift pabuç bizleri ne kadar mutlu etmişti?
Kalabalıktık, ailede herkes yaşıyordu…
Akrabalar, komşularla beraber ne kadar çoktuk…
Bayram demek heyecan, hareket demekti…
El öpmek, sarılmak, kucaklaşmak…
Bol bol dedikodu yapıp söyleşmek…
Koşmak, uçmak…
Hayâlinin bile gönülleri titrettiği devirler…
Ya şimdi, yirmi birinci yüzyıl…
Yalnızlığa sığınıp sevdiğimiz çağ…
Kısaca bir başka dünya!
Evet, cevheri sönmüş duygular…
Yaşlar ilerlemiş, torun torba sahibi olmuş yorgun yürekler…
Özlenen hiç geri gelmeyecek bayramlar…
Mezar nüfusu kabarmış…
Kalanlar bir avuç…
Ve sımsıkı sarılmak…
Unutulan, tedavülden kalkmış sıcaklık…
Hüzünle düne bakış…
Yeniden diriliş arzuları…
Heyhat…
Bir adım uzakta, binlerce yıl geride…
Radyoda bayram şarkıları…
Kalkıp oynamak istiyorum…
Zor alınan bir nefes…
Nemleniyor gözler…
Sarsılıyor bedenim, çarpıntıların sesini duyuyorum…
Bugün bayram…
Pencereyi açıp dünyaya bakıyorum…
Bir yanı sessiz, diğer yanı kan…
Daralıyor içim…
Minik bir elin yumuşaklığı yetişiyor imdada…
Yepyeni başlangıçlar…
Umut dolu, merakla bakan gözler…
Işıl ışıl, pırıl pırıl…
Ölümden uzak, sevinç mutluluk saçan…
İçinde bayram…
Müjdeliyor yarınları…
Barışa esecekmiş rüzgârlar.
İyi bayramlar değerli dostlar.
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder