Son zamanlarda o kadar çok arkadaş cenazesine katıldım ki...
İçimi derin bir hüzün kapladı.
En son sevgili Hüseyin Atalay'ı gömdük.
12 Mart sürecinde ordudan atılan deniz subayı...
Arkadaşım, dostum ayrıca da hemşerim.
Ağabeyi Şerafettin Atalay da Türkiye İşçi Partisi Amasya il başkanıydı...
Sosyalist ideolojinin ilk savunucularından...
Ne acıdır ki faili meçhul bir cinayete kurban gitti.
Cenaze töreni Selimiye kışlasının hemen yanıbaşındaki camide gerçekleşti.
Pazar günü, ne kadar eski tüfek yoldaşımız var...
Hemen hemen hepsi ordaydı.
Sarılmalar, öpüşmeler, ağlaşmalar...
Tahmin edersiniz, yaşlar yetmişe dayanmış...
Arkada bırakılan yarım yüzyıllık mücadele, kavgalar...
Ve sohbetin omurgasını oluşturan torunlar, torbalar!
Fakat yaşadıklarımızı, ideallerimizi düşündükçe çok eskilere gittim.
Musalla taşında yatan dostumla altı yıl birlikte çalışmıştık...
Mesai arkadaşımdı.
Askerliğin ne menem şey olduğunu ondan öğrendim.
Birincisi üniforma ile Mustafa Kemal'e hiç lâf söyletmezdi.
Ve ilâve ederdi: "Her harbiyeli birer Atatürk'tür"...
Devresi orgeneralliğe yaklaşmıştı...
Her 30 Ağustos geldiğinde Askeri Şüra'yı yakınen takip ederdi...
Kim terfii etmiş, kim emekli olmuş.
Fakat iş disiplini müthişti...
Temposuna ayak uydurmak ne mümkün...
Çalışkan mı çalışkan, dürüst mü dürüsttü.
Evet, birer birer sonsuzluğa göç ediyoruz...
Hastalık, yaşlılık gibi nedenlerle...
Varsın olsun, yeter ki genç cenazelerine katılmayalım...
Hele Suruç'u, Ankara'yı gördükçe...
Parçalanmış tomurcukları, fidanları...
İnsan yaşadığından utanıyor.
Bugün siyaset yazmak istemiyorum...
Lâkin öyle bir derde düştük ki...
Alçaklar, vicdansızlar ülkeyi dar ettiler.
Hâlbuki yaşadığımız hayatta neler neler gördük...
Darbeler, sıkıyönetimler, işkenceler, mahpuslar, sürgünler...
Çok cenaze törenine katıldım...
Hiçbiri genç ölümleri kadar etkilemedi...
Bernard Shaw geldi aklıma...
Der ki, "Savaşta babalar, barışta evlâtlar ağlar"...
Hani; barış nerde?
Bre ahlâksızlar, bre namussuzlar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder