Amasya ruhuma iyi geldi...
Nasıl da özlemişim...
Hele de seçim arifesi...
Ülke bunalmış, ben çaresiz...
Dağların eteğine sığınıp Ferhat gibi gezindim...
Küçümsemeyin; benimki de aşk!
Torunumla memlekete varıp yedi gün boyunca anlattım...
Tarihi, insanı, yaptıklarını...
Eserleri kayalarda, tepelerde, ırmak boylarında...
Hatta yer altında...
Bir kez daha Ballıca'yı keşfettim...
Taşlar ağlıyor, yarasalar karanlık...
Memleketim gibi!
Fakat umutluyum...
Bir iki akraba, üç beş dost...
Sarıldılar bana...
Evler, arabalar ikram ettiler...
Yaktıkları mangalın ateşi yüreğimi dağlayıp gözlerimi nemlendirdi...
Sevinçliyim...
İnsanlık daha ölmediği için gururlu, mutluyum...
Ve toprağımı, yarınları seviyorum.
Dünün sessiz, kavruk kentidir Amasya...
Hatırlıyorum; nüfusu on üç bindi...
Bebektim, çocuktum...
Gonçarov'un Oblomomovları yaşardı...
Üzerlerinde robdöşambır...
Yakalar lekeli...
Tükenmiş tapular...
Gönüller mağrur, kibirli; üstelik azametli...
Yürekler ağlar...
Onlardan biri de bendim...
Ve anam, bacım, kardeşim...
Ekmek kavgası yaşam biçimimizdi...
Kızılcık şurubu çeşmeden akan meşrubattı...
Ah ulan ahhh!
Kahrolası yoksulluk!
Derken uzandım onlarca yıl öncesine..
Gümüşlü Cami'sinin avlusuna sığındım...
Ihlamur ağacının altında kör kuyular vardı...
Kubbenin altında berat kandilinin ışıkları...
Ve "âmin" sesleri...
Sarhoş babam benim...
Mezarını arayıp bulamadığım...
Devrimcim, delikanlım, çapkınım...
Ermeni kızına âşık olup hayatı kararan...
Ah ulan ahhh!..
Zalimsin hayat!
Döndüm, kavuştum İstanbul'uma...
Benim gibi cünunları ancak burası paklar...
Çünkü yalnızsındır...
Ve çılgın yürekleri sarıp sarmalar...
Ve hergün tanrıya dua edersin:
İyi ki İstanbul, iyi ki sığınacak liman var!
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder