Dün 27 Mart’tı...
“Dünya Tiyatro Günü”nü idrak ettik...
Aslında ne tiyatro?
Hayat dönmüş maskaraya...
Başta AKP...
Oy veren pişman, bir de vermeyen!
Bu vesileyle Muhsin Ertuğrul üstadın bildirisini dinledim...
Yetmişli yıllar...
Ulusa sesleniyor:
“Kardeş kardeşi vurur mu?”Haldun Taner de yüz yaşına girmiş...
Değerli eşi insanlığa sesleniyor...
Yıl: İki bin on beş...
“Dünya hızla değişiyor. Ama insanın gereksinmeleri hiç değişmiyor.
Benzerliklerimiz ve farklılıklarımız, inançlarımız ve düşüncelerimiz,
bir anlamda zenginliğimizi yaratırken, aslında hepimiz, insanlık denen
bir ortak paydada buluşuyoruz.
Bu noktada herkesin sevgiye, anlayışa, barışa, yaşamı paylaşmaya ihtiyacı var.
Sevgiyle her şeyi kucaklamak için; karanlık değil, aydınlık gerek.
Bütün çirkinlikleri güzelleştirmek için, haksızlıkları silmek için, Aydınlık!”
Bense elimde udum, kadehim...
Bimen Şen’le hicaza uzanıyorum...
“Fîrkatin aldı bütün neşve-î tâbım bu gece
Ağlamaktan yine zehroldu şarâbım bu gece
Taştı peymâne-î gâm, kalmadı şekvâya mecâl
Mîhverimde dolaşır leşker-î endûh-î melâl
Hep senin aşkın ile böyle harâbım bu gece”...
Nurol üstadım, varol...
Seninle ulaştım sonsuzluğa...
Artık gündemimde ne siyaset var ne muhalefet...
Yalnızca martıları düşünüyorum.
Bulutlara karışan...
Yüreğime kanat çırpan...
Sevda yüklü, aşkla yoğrulan...
Epeyce hüzün taşıyan, derin acılarla kavrulan...
Ve yitip giden canlar.
Karmakarışık...
İnsanca...
Bana ait...
Beni ben yapan duygular, şarkılar...
Ve yalnızlık...
Ve de yarınlar...
İçinde inadına yaşama sevinci olan...
Hayâller, umutlar...
Her şeye rağmen!
“Dünya Tiyatro Günü”nü idrak ettik...
Aslında ne tiyatro?
Hayat dönmüş maskaraya...
Başta AKP...
Oy veren pişman, bir de vermeyen!
Bu vesileyle Muhsin Ertuğrul üstadın bildirisini dinledim...
Yetmişli yıllar...
Ulusa sesleniyor:
“Kardeş kardeşi vurur mu?”Haldun Taner de yüz yaşına girmiş...
Değerli eşi insanlığa sesleniyor...
Yıl: İki bin on beş...
“Dünya hızla değişiyor. Ama insanın gereksinmeleri hiç değişmiyor.
Benzerliklerimiz ve farklılıklarımız, inançlarımız ve düşüncelerimiz,
bir anlamda zenginliğimizi yaratırken, aslında hepimiz, insanlık denen
bir ortak paydada buluşuyoruz.
Bu noktada herkesin sevgiye, anlayışa, barışa, yaşamı paylaşmaya ihtiyacı var.
Sevgiyle her şeyi kucaklamak için; karanlık değil, aydınlık gerek.
Bütün çirkinlikleri güzelleştirmek için, haksızlıkları silmek için, Aydınlık!”
Bense elimde udum, kadehim...
Bimen Şen’le hicaza uzanıyorum...
“Fîrkatin aldı bütün neşve-î tâbım bu gece
Ağlamaktan yine zehroldu şarâbım bu gece
Taştı peymâne-î gâm, kalmadı şekvâya mecâl
Mîhverimde dolaşır leşker-î endûh-î melâl
Hep senin aşkın ile böyle harâbım bu gece”...
Nurol üstadım, varol...
Seninle ulaştım sonsuzluğa...
Artık gündemimde ne siyaset var ne muhalefet...
Yalnızca martıları düşünüyorum.
Bulutlara karışan...
Yüreğime kanat çırpan...
Sevda yüklü, aşkla yoğrulan...
Epeyce hüzün taşıyan, derin acılarla kavrulan...
Ve yitip giden canlar.
Karmakarışık...
İnsanca...
Bana ait...
Beni ben yapan duygular, şarkılar...
Ve yalnızlık...
Ve de yarınlar...
İçinde inadına yaşama sevinci olan...
Hayâller, umutlar...
Her şeye rağmen!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder