“Çok yaşa Hırant”...
İyi ki varsın, iyi ki varlığını yüreğimizde hissediyoruz...
En azından her yılın Ocak ayında...
Toplanıyoruz on dokuzunda...
Senin haince katledildiğin gün...
On binler oluyoruz Taksim’de, Osmanbey’de...
Haykırıyoruz sonsuzluğa;
“Katil devlet er ya da geç hesap verecek”.
En önde sevgili eşin Rakel...
Hemen kolunda Şafak...
Artık hüzün mü desem, coşku mu...
“Sarı gelin” türküsü çalıyor...
Yaşlı genç el eleyiz...
Bazılarının gözlerinde nem...
Çoğunlukta öfke ve hınç...
Ortak payda UMUT...
Heyecanlanıyoruz...
Ve yarınlara daha sevdayla bakıyoruz...
İçinde barış...
Dirlik düzen olan!
Merdivene asker dizmeyle adam olunmuyor...
Geçmişle hiç barışılmıyor...
Bizim derdimiz
1915...
“N’oldu?”
Komşuma; Mari’ye, Agop’a, Kevork’a...
Güzeller güzeli Paris’e...
Mardiros Amca ustamdı...
Gülizar Ablam fanila don örerdi...
Ermeni’ydi, sahi niye Gülizar...
Yoksa baskıdan mı?
Kuyumcu Dikran Abi...
Nurlar içinde yatsın...
Geçenlerde ölüm ilânını gördüm...
Adından önce
“Amasyalı” yazmış...
Toprak işte, vatan...
Anlayana, hissedene.
Agos’un önünde kocaman bir afiş...
Sesleniyor kalabalığa;
“YÜZLEŞ”...
Ben varım...
Ya siz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder