Karne günü

Canım torunum ilk karnesini aldı.
Kocaman, bizim zamanımızdaki gibi değil.
Kim bilir ne kadar mutludur.
İsmet amcamın fırını geldi aklıma.
Cadde üzeriydi, ocakçı Zeki usta.
Kara bıyıklı, tombul, sevimli.
Yıllar sonra öğrendim...
Tehcir döneminde ailesinden ayrılmak zorunda kalmış.
Ne acı.
Kimse geçmişi unutmuyor.
Bir nikah töreninde hazin hikâyesini dinlemiştim.

Elimde bol maydanozlu çökelek...
Pazar sabahı pide yaptıracağım.
Amasya'dan söz ediyorum.
Ellili yıllar.
Sıradayım, hamurlar işaretli, zenginlerinki bol yumurtalı.
Ah eski devirler...
Ayrı bir lezzeti vardı.

Karnemiz çok güzel, nasıl olmasın ki...
Çağımızda çocuklar tanrı, her şey onların hizmetinde.
Ne emek biliyorlar, ne de çile.
İlk çıraklığım sekiz yaşındaydı.
Zahireci Ali-Doğan Temizel kardeşlerin yanında.
Haftalığım iki buçuk lira.
Bir keresinde evlerine karpuz götürmemi istediler.
Yol dik, başladım çuval içindeki karpuzları yuvarlıyarak götürmeye.
Yine de Maide ablam yanaklarımdan öpmüştü.

Nereden nereye, hatıraların derinliklerinde yaşıyoruz.
Sevinciyle, neşesiyle.
Torunum karne aldı, ödülü yurt dışı seyahati.
Daha birinci sınıf...
O yaşlarda dedesi anlatılamayacak başka bir dünyadaydı!

Macit CÜNÜNOĞLU