 |
| Macit CÜNÜNOĞLU |
Bir süre cami görmek istemiyorum...
Ne musalla taşını, ne fotoğraf çekmeyi.
Üst üste gelen cenaze törenlerinden yoruldum.
Aslında bayram namazı da kılmam, Cuma'ya da gitmem.
Benim için cami uhrevî mekân.
Şadırvanında yaptığım birkaç sohbet...
Mihrabın gölgesindeki içsel yolculuk...
Minberinde arayış...
Makamında okunan ezan...
Ve çocukluk anılarım.
Çoğunluğunu babamla yaşadığım.
Berat kandillerindeki "âmin" deyişimi hiç unutmam...
Ne çok bağırırdık.
Sanki tanrı bizleri duyacak!
Özellikle genç cenazeleri acı veriyor...
Alt alta sıralamaya çalıştım...
Ne çoklar.
Evlâtlarımız, genç bedenler...
Toprağa vermek ne kadar da hüzünlü...
Yakaya takılan fotoğraflar...
Kısa yaşam öyküleri...
Ve geride kalanlar...
Kanayan yürekler, paramparça olmuş dünyalar...
İsyan duygularım kabarıyor...
Ve gökyüzüne yüzümü çevirip haykırıyorum:
"Adalet bu mu?"
Ya adresim?
Tuhaf bir âlem...
Ne yaşadığım ülkede adalet var, ne ilahiyatta.
Belki cennette diyeceğim ama orada da şahidim yok.
Öyleyse kahrederek hayatlar sürecek...
Her şeye rağmen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder