Her altı mayıs geldiğinde dalarım sonsuzluğa...
Yüreğimde üç fidan...
Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan...
Dile kolay, kırk üç yıl olmuş...
Yoklar...
Ve hayat akıp gider sessizce...
Yine kavga, yine mücadele!
Yıl bin dokuz yüz yetmiş iki...
12 Mart faşizmi ülkenin tepesine çökmüş...
Bir avuç genç...
Zalimce avlanıyor dört bir köşede...
Adları 68’liler...
Bir devrin simgesi...
Mangal gibi yürekler...
Ülküleri bağımsızlık, eşitlik, özgürlük...
Ve üç fidan...
Reva görülen idam...
“Hayır, olamaz” diye haykırmak nafile...
Kin var yönetenlerin yüreğinde...
Nefretten beslenen öfke...
İllâki boğulacak Türkiye solu...
Arzulanan intikam!
Militarizmin hukuku yok...
Dün Menderesler...
Sonra Denizler...
İnsan hayatı değersiz...
Faşizm işte...
Yaşamayan bilmez...
Hele bugünküler...
Dinci softalar...
Karanlıkta yürüyüp iz bırakmayanlar...
O günde vardı...
Bugün iktidarlar!
Evet, yüreğimiz yanar her 6 Mayıs geldiğinde...
Yaşıtımız, yoldaşımızdı Denizler...
İdealleri vardı...
Onurlu, dik duran mücadele...
Şanla, şerefle yürütülen...
“Dağ başını duman almış” seslenişiyle yola çıkılan...
Bir kavga, bir sevda...
Acıyla, hüzünle sonlanan!
Yazık oldu, harcandı gençler...
Faşizmin kurbanıydılar...
Sermayenin sözcüleri seyrettiler...
TÜSİAD’lar, MESS’ler, Demireller...
Kılını kıpırdatmadı TÜRK-İŞ...
Pis pis sırıttılar...
Giden insanlık onuruydu, direnişti, bağımsızlıktı...
Nazım’ın, Sabahattin Ali’nin izinden yürüyenlerdi...
Ve başları barbarca ezilmeliydi!
Ancak başaramadılar...
Bayrak oldu Denizler...
Unutulmadı...
Hep dalgalandı gönüllerde...
Ve sevdalarda...
Yaşadı...
Adları sonsuzluğa taşınacak kadar.
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder