Hâlâ sevip saydığımız ve görüştüğümüz bir öğretmenimiz var...
Adı: Rafet Çağlar...
Branşı: Meslek Dersleri...
Sosyolojiden psikolojiye, hatta beden eğitimine kadar...
Ayrıca iyi bir tiyatro sevdalısıdır.
Pozitif, daima gülümseyen yüzü vardır.
Bugüne değin O’nu sevmeyeni görmedim...
Herhâlde bir öğretmen için en büyük ödül...
Hatırlanmak ve sevilip sayılmak...
Ne mutlu bizlere ki gençlik çağlarımızda öğrencisi olduk...
Ve çok şey öğrendik...
Tabii insanlığı da!
Ender de olsa arada sırada görüşüp hasbıhal ederiz...
Genellikle gündem ülkenin hâl ve gidişatı...
Hocamız mutsuz, endişeli...
Karanlığın tümden memlekete egemen olmasından korkuyor.
Ne de olsa Cumhuriyet öğretmeni...
Yaş gelmiş seksene... (Duymasın; doğrusu 78)...
Ve hâlâ yılmadan mücadele öneriyor...
Ki vatan softaya, yobaza teslim olmasın!
Evet, bugün 19 Mayıs...
Bir kavganın başladığı gün...
İlk akla gelenler: Mustafa Kemal ve Samsun...
Işık, güneş, kararlılık vs.
Bir de vefa!
Kim hatırlar o devirleri, saygı ile kim anar o kutsal mücadeleyi...
Hele de 22 Haziran Bağımsızlık Genelgesi’ni?
İşaret fişeği Amasya...
Hepsi milattan önceye ait efsaneler değil mi?
Tarih kitaplarına sıkışmış kuru bilgiler...
Unutulmaya yüz tutmuş...
Yükselen değer: Kutlu Doğum Haftası...
Geçiniz...
Tek bir gerçek var...
O da vefa...
Çürümüş anlamsız özlem!
Dünü olmayan bir toplumda yaşamak...
Kökleri Arap çöllerinde aramak...
Cihat, İŞİD, İhvan, Mursi...
Harmanlanmış bir zihniyetin kölesi olmak...
Ve Rafet hocalara hasret kalmak...
Ne hazin!
Artık 19 Mayıslar bir anlam ifade etmiyor...
Boş bir tatil günü...
Baharın sıcağı, kızgın güneş...
Gençlik başka sevdaların çocuğu...
Ben yine de vefayı özlüyorum...
Bize ait duygular...
Rafet hocamdan bizlere geçen...
Sımsıcak insanlık değerleri...
Ve umutlanıyorum...
Martıların kanatlarına bakarak...
Bugün 19 Mayıs...
Koşun; inadına bayramımız var!
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder