 | |
| Macit CÜNÜNOĞLU |
Bunalımlı günlerin en iyi ilacı
sanata sığınmak.
Özellikle klasik müzik.
Okyanusa açılmak gibi geliyor.
Ne Tayyip, ne AKP kimin umurunda!
Herşey oluruna varıp su çatlağını buluyor.
Yeter ki yaşama sevinci kaybolmasın.
Son günlerde yeni bir radyo keşfettim.
Adı: Slow Time, 91,2.
Sabah erken kalkıyorum.
İlk işim Berna ile buluşmak.
Müthiş donanımlı, iyi repertuvar sunuyor.
Yorumlarıyla ezgilerin tadını çıkartmak ayrı bir zevk.
Ömür denen de zaman değil mi?
Aç parantez, kapa parantez...
Arasını nasıl doldurursan doldur.
Bazen geçmişe gidiyorum.
Doğduğum topraklara.
Amasya'ya, Yeşilırmak'ta yüzmeyi öğrendim.
Ne korkardım annemden.
Kara donumu yoklardı; ıslak mı değil mi diye...
Babam dokuz yaşındayken ölmüştü.
Asıl özgürlük o zaman başladı.
Teoman diyor ya: "Babamın öldüğü yaştayım"...
Ben ise yetmişine merdiven dayadım.
Yüreğimde hâlâ umut, gönlümde heyecan.
Güneşi bekliyorum...
Elbette doğacak, zalimlerin iktidarına rağmen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder