Yetmiş bir yaşımın ilk gününden MERHABA

Bugün doğum günüm.
Yetmiş bir yaşıma merhaba dedim.
Yirmi beş yaşında baba oldum, ikincisinde yirmi dokuzundaydım.
Onlar büyüdüler, tabii ben de.
Evlatlarımın annesi öldüğünde yirmi sekiz yaşındaydı, ben de otuz iki.
Yıllar akıp gitti.
Ya şimdi?
Üç torunumla hayatımın en güzel yıllarını yaşıyorum.
Ne mutlu bana.
İnsanın ailesiyle birlikte olması kadar değerli bir zenginlik yok.
Biraz sanat, biraz müzik…
İki duble rakı, gel keyfim gel.
Yemişim siyaseti yemişim Corona’yı.
Kalan ömrümü tüketiyorum.

Yalnız gidişat kötü.
Tek adam azgınlaştıkça azgınlaşıyor.
İhtiraslarını ne Ayasofya kesiyor, ne de hukuk sistemine yaptığı darbeler.
Sürekli fütuhat hâlinde.
Libya’ya sarkıyor, oradan Ermenistan’a…
Hız kesmiyor, Yunanistan’a kafa tutuyor.
Hülasa belâya bulaşmaktan başka yol bilmiyor.
Ve tüm yaptıklarını da iç siyasette başarıyla pazarlıyor.
Garip halkım, bayrak-din soslu hamaseti amuduyla yutuyor.
Ve bizler de kan kusup kızılcık şerbeti içtik diyoruz.
Çünkü elimizden bir şey gelmiyor.
Muhalefet muhalefet değil, sol sola benzemiyor.
Geriye umut kalıyor.
Tek sarıldığımız değer.
Onu da canlı tutmaya çalışıyoruz…
Ki tümden yok olup gitmeyelim.

Fakat geride bıraktığım yetmiş yılı boşa yaşamadım.
Daha açıkçası gözüm açık gitmeyeceğim.
Çok sayıda sevgilim oldu, makul ölçüde evlilik yaptım.
Dünya tatlısı bir oğlum, bir de kızım var.
Yoldaşlarım benim.
Siyasette çok dostum oldu, çoğu da öldü.
Her birinde yüreğim paramparçaydı.
Yaşadığım toprakları baştan sona gezdim, sınırları biraz genişletip
birkaç ülke de gördüm.
Daha ne olsun?

Ama aşka gönlümü hep açık tuttum.
Bir de insan sevgisine.
Sözünü ettiğim ihanet değil…
Masumane ilişkiler.
Diyelim ki yalnızlığı aşma sanatı.
Zaten rüyalarımda hayâllerimin yüzde doksanını gerçekleştiriyorum.
Geriye de küsurat kalıyor ki, o da şişenin dibinde saklı.
Bir de udumun tellerinde.
Bu duygular içinde yetmiş bir yaşımın ilk gününde tüm dostlarımı
sevgiyle kucaklıyorum.
Selâm olsun güzel yürekli canlarıma…
Selâm olsun güneşli günlere.

Macit CÜNÜNOĞLU