Akıp giden hayat.
Acılar, endişeler, sevinçler.
Hepsi bir arada.
Sırtımızda çuvallarla yük...
Başta gelecek kaygısı, ülke sorunları.
Yine de barışa duyulan özlem.
Geçenlerde Su kulağıma fısıldadı, torunum.
Daha on bir yaşında, orta okula bu yıl başladı.
Cıvıl cıvıl oyun çocuğu.
Eğitim sistemini beğenmemiş.
Gel de anlat!
Canım benim, öylesine masum ki.
Ayrıca yapılan köklü değişiklikleri nasıl açıklayacaksınız?
Hiç de kolay değil, hele de o yaştaki sabiye.
"Su çatlağını bulur" diyerek geçiştirdim.
Soruları biter mi...
Devamı geldi; "nasıl yani?"...
Ah! Zamane çocuklarıyla baş etmek ne kadar da zor.
Dilimin döndüğü kadarıyla anlatmaya çalıştım.
Tabii içim kan ağlayarak.
Nasıl bir dünyada yaşıyoruz?
Çoğu zaman algılamakta ben bile güçlük çekiyorum.
Batı batılılıktan çıkmış...
Ülkemiz ise âdeta bataklık.
Nefes almak bile zorlaştı.
Hapishaneleri tık basa dolu.
Çoğu düşünce suçlusu.
Geçmişte meşhur 141-142 vardı, İtalya'nın ceza
yasalarından alınma...
Doksanların başında kaldırıldı.
Yani duvar yıkılınca, soğuk savaş sona erince.
Ya şimdi?
Ohal var, KHK'ler var.
Her ne kadar "ileri demokrasi" diye tanımlansa da...
Diktatörlüğün, faşizmin allahı!
Evet, bizden iş geçti...
Yalnızca torunların geleceği için kaygılıyım.
İkisi de kız, turban giymeye zorlanırlar mı?
Neden olmasın?
Ciddi ciddi düşünüyorum.
Ayrıca göç etmek bizi bozar...
Kavgadan kaçmaktır.
Tek umudumuz suyun yolunu bulması...
Kurbağanın gözü çatlamadan!
Macit CÜNÜNOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder