Her ülkenin tarihinde kara lekeler mevcuttur...
Fakat bizimki başka...
Soğuk Savaş sona ermiş, özellikle Avrupa’da demokrasi, kardeşlik
kökleşip gelişiyor...
Ya biz de?
Hâlâ mezhepçilik perspektifinden intikam duyguları!
Evet, bugün 2 Temmuz...
Sivas katliamının yirmi ikinci yıldönümü...
Bakıyorum da; arpa boyu yol almamışız...
Üstelik vahşetin üzerine Roboski’yi, Gezi’yi ilâve etmişiz...
Ne acı!
Onlarca giden can, sönen ocak...
Kan kan kan...
Dinmeyen ateş...
Körelmeyen öfke ve kin...
Milliyetçilik, dincilik almış başını gitmiş...
Yaşananlar sanki bu toplumun kaderi...
Seçim falan da hikâye...
Partiler âlem...
Ufak hesaplar, cahil kurnazlıklar...
Umutlar sönmüş, hayâller yüzyıllar sonrasına ertelenmiş...
Etrafımız yangın yeri...
Başımızda garip bir Sultan...
Saçmalığın bini bir para...
Yuvarlanıp gidiyoruz sonsuzluğa!
Ulusal gelir on bin dolar olmuş...
Umurumuzda mı?
İnsanlık onuru paspas...
On yedi milyonumuz Yeşil Kartlı...
İki milyon ithal dilencimiz...
Tuhaf bir ülkenin çaresiz vatandaşlarıyız!
Sandık da çözüm değil...
İşte parlamento, işte netice...
Dinciyle milliyetçi dalga geçiyorlar milletle.
Aslında koyun koyunalar...
Deyin ki imam nikâhlı...
Bir de resmisini kıysalar...
Seyredin cümbüşü!
Evet, zor günler bekliyor Türkiye’yi...
Bugün komşuya (Yunanistan) gülenler...
Yarınlardan habersizler.
Üretmeden tüketiyoruz...
Aframız taframız yerinde...
Saltanat düşkünlüğümüz ecdadımızdan...
Elbet bir gün düşeceğiz balkondan...
Bir elimizde Kur’an diğerinde bayrak...
Can simidi niyetine...
O zaman bakacağız...
Memleket ne kadar toz duman
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder