Bayramdan bir gün sonra...
Suruç’ta canlı bomba...
Kadın, henüz on sekiz yaşında.
Çek pimi: Otuz bir ölü, yüz küsur yaralı...
Ortalık yangın yeri, vahşet vahşet...
Sizinle gurur duyuyor Türkiye(!)
Araplaşmanızla, Neo-Osmanlıcılığınızla...
Al sana yüzde kırk bir...
Devam et yola...
Gittiğiniz hedef cehennem, kan gölü...
Umurunuzda mı dünya?
Umurunuzda mı barış?
Umurunuzda mı insanlık?
Kararmaya görsün yürekler...
Sivas’tan esintiler...
Gezi’den manzaralar...
Hep aynı zihniyet...
Yakan, yıkan, can alan karanlık...
Sarmış dört bir yanı...
Sahte gözyaşları, yalan söylemler...
Yalnızlığa mahkûm edilen ülkemin zavallı çırpınışları...
Ve toprağa düşen fidanlar...
Altın kalpli gençler...
Ahhh tanrım, dayanmak ne kadar zor!
On üç yılda çok şey değişti...
Kök saldı imamlar ordusu...
Kurslarıyla, okullarıyla, camileriyle...
Din din olmaktan çıktı...
Siyasileşti, ideolojik silaha dönüştü...
“Allahuekber” nidalarıyla yükseldi...
Hizbullah, İhvan, El-Kaide, IŞİD üniformalarıyla yol aldı...
Seyretti insanlık...
Şeriat bayrağıyla çekildi palalar...
Kesilen kafalar...
Canlı canlı yakılan bedenler...
Acıyla karışık utanç belgeleri...
Bazılarının şerefi oldu, bazılarının güneşi...
Adı Bahar(mış)...
Uyan halkım uyan...
Ortadoğu’ya akıyor ülkem!
Dostumuz Suudmuş, Katarmış...
İlk defa ırkçılık yapayım...
“Ne Şam’ın şekeri ne Arap’ın yüzü”...
Atam izindeyiz...
Canım yanıyor canım...
On üç yıldan beri!
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder