 |
| Ben ve Aybars |
Bir zamanlar DİSK vardı, 67 yılında kurulmuş,
hızla büyümüştü. Temel ilkesi sınıf ve kitle
sendikacılığıydı. Yetmişli yıllarda dalga dalga
ülke sathına yayıldı, yalnız işverenlerin değil
iktidarların da korkulu rüyası olmuştu.
Üye sayısı artık yüz binlerle ifade ediliyordu.
Ve soldan esiyordu rüzgâr. Türkiye devrimci
hareketine öncülük yapıyordu.
Faşizme karşı, sermayeye karşı ve Milliyetçi Cephe
hükümetlerine karşı.
İşte bu koşullarda yiğit arkadaşım Aybars'la tanıştım.
Müthiş donanımlı, sıkı arşivci, tam bir entelektüeldi.
Çok dinleyen, çok konuşmayan pos bıyıklı dostum
rakı masalarında güzel yorumlarıyla sık sık
mehtaba çıkardı.
Kavga adamıydı, aşk adamıydı, korkusuz bir yoldaştı.
Mücadele bizi halef selef yapmıştı.
Sendikal görevimizde yer değiştirmiştik.
O Ankara'nın ben İstanbul'un yolunu tutmuştum.
Ancak kadere bakın ki yoldaşımı 12 Eylül faşizmi
İstanbul'da yakaladı.
1 Mayısların yılmaz neferi Taksim-Gümüşsuyu'nda
polislerin kolundaydı.
Bilahare işkenceler, Mamak maceraları...
Ve kırk yaşında askere gitmeler.
Ve dün gece öldü.
Kanser illeti onu da bulmuştu.
İçim yandı, derinden sarsıldım.
Önce Yüksel, peşinden Mehmet Ali...
Şimdi de Aybars...
Sendikamın gülleri tek tek soluyordu.
Devrimci canlarım benim.
Yaşadığım sürece sizleri çok özleyeceğim...
Ve asla unutmayacağım.
İyi ki yoldaşınız olmuşum, ne mutlu bana.
Kadehimi de yıldızlara kaldırıyorum...
Biliyorum ki sizler oralardasınız.
Macit CÜNÜNOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder