Belki de son yazım...
Maksat anayasa değişikliği değil...
Cumhuriyet'i sonlandırmak.
Sultan'ın halka güveni sonsuz.
Her referandumdan zaferle çıkmış.
Ha keza seçimler.
Demokrasiden sandığı anlıyor.
Yani salt çoğunluk.
Azınlığın, O'nun deyimiyle ötekilerin önemi yok.
Lâf aramızda başarılı da.
Amerikalı yazar Arthur Miller bu konuda haklı.
Diyor ki,
"Bir toplumun gözüne mil çektikten sonra ağlamanın
faydası yok."
Aynen öyle.
Yüzlerce İmam Hatip, binlerce Kuran kursu hangi amaca
hizmet ediyor sanıyorsunuz?
Cumhuriyet'in kazanımlarını yok edip tarihin akışını tersine
çevirmek için...
Ve devletin resmî organizasyonu.
Peki, bu saatten sonra ne yapılabilir?
Hiç bir şey.
Nutuk atmayla, cilalı sözlerle bir yere varılmaz.
Hele muhalefetle....
Meydanları terk etmiş, halktan kopmuş.
Geçiniz bunları.
Tek çare yeniden devrimci ruhun şahlanışa geçmesi.
Referans: M. Kemal...
Referans: Kurtuluş Savaşı...
Bütün mesele özgür insan, vatandaş olabilmek..
Fransız Devrimi'nde olduğu gibi...
68 ruhuna ihtiyaç var...
Bir kuşak boşuna ölmedi...
Kavgaları geleceğimizi aydınlatmalı...
Eğer vicdanımız varsa...
Ve bu ülkeyi seviyorsak.
