Macit CÜNÜNOĞLU Barış o kadar uzak ki! Nazım 56’dan sesleniyor… Hiroşima’nın üzerinden on bir yıl geçmiş… “Kapıları çalan benim kapıları birer birer. Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler.” 6 Ağustos 1945 İnsanlık nükleerle, Atom’la tanışıyor… Saat: 8.15 Kızıl bir alev yakıyor yıkıyor yok ediyor. Gidiyor on binlerce can! Nazım’ın “Kız Çocuğu” anlatıyor; “Hiroşima'da öleli oluyor bir on yıl kadar. Yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar. Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu. Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu.” Hiroşima’nın Nagazaki’nin üzerinden altmış yedi yıl geçti… Ne insanlık savaştan vazgeçti ne yakıp yıkmaktan! Daha dün; acıların en derini Vietnam… Dökülen kanın dört kıtada ardı arkası kesilmedi. N’oldu Bosna’da, Avrupa’nın göbeğinde? Sustu üç yüz bin yürek… Lânet olsun, barış o kadar uzak ki! Afrika’da yüz binler… Afganistan, Irak’ta milyonlar… En tazesi komşuda, Suriye’de… Barış o kadar uzak ki! Hiroşimalı çocuk kavgasını sürdürsün… “Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok. Şeker bile yiyemez ki kâğıt gibi yanan çocuk. Çalıyorum kapınızı, teyze, amca, bir imza ver. Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler.” Evet, çağımızın özlemi Barış… Yalnız seslendirenler o kadar az ki… Ne ABD farkında ne Ankara… Kan akıyor Güneydoğu’da… İnsanlarımız ölüyor sınır boylarında! Ordular kuruyoruz Suriye’de… Saldırıyorlar Halep’e, Şam’a… Irak’tan ders almayan siyasiler… Kibirle, efelenerek bakıyorlar… Kan gölüne dönmüş coğrafyaya! Bugün 6 Ağustos… Hiroşima’nın yıldönümü… İnsanlığın yaşadığı en büyük acı… Barışın simgesi Olimpiyatlar hatırlar mı Londra’da? Yoksa anılar küflendi yürekler nasırlandı mı? www.gazetemen.com