Bu fotoğraf için ömrümü verdim.
Oğlum ve kızım.
Evet, rakı içiyoruz.
Doya doya, kana kana.
Özel bir gün değil, sıradan mı sıradan.
Bizim gibi.
Beraber büyüdük, beraber yaşlandık.
Çağdaş kırk altıyı, Sıla kırk üçü gördü.
Bense; kim bilir?
Bana göre yüzyıllar, bazılarına göre genç mi genç.
Yine de fena geçmedi yıllar.
Annemizi kaybettik bin dokuz yüz seksen ikide...
On iki Eylül koşullarıydı...
Kırıktı kolumuz kanadımız.
Sardık sarmaladık yaralarımızı...
Dik durmayı başardık her şeye rağmen.
Her buluşmamızda ağlar yüreğim...
Geçmişin renkleri dökülür sayfa sayfa.
Karanlıkla aydınlık sarmaş dolaş....
Ey hayat!..
Nedir benden istediğin?
Çok özlüyorum dünü...
Elimde kadehim...
Sol yanımda oğlum ve kızım...
Yarınlara umutla bakıyorum.
Evet, duygusal bir varlığım.
Hâlimden hiç şikâyet etmedim.
Ancak evlâtlarımla birlikte olunca...
Coşuyorum sessizce...
Heyecanımı yalnızlığımla yaşıyorum.
Macit CÜNÜNOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder