Yarım yüzyıllık ayrılık...

İşçi adayları Tophane'de
sağlık kontrolunda

Doksan yılında Şişli camisinin bahçesi kalabalık…

Ağıtsal türkü “Almanya acı vatan”ı buğulu sesinden

dinlemeye alıştığımız Mimar Sümeyra’yı (Çakır)

uğurluyoruz beş yıl önce yitirdiğimiz ustası

Ruhi Su’nun yanı başına, sonsuzluğa.

Almanya denilince aklımıza II.Dünya Savaşı ve insanlık tarihinin

yaşadığı en büyük dram geliyor… Aşağılık Nazilerin Hitler

önderliğinde yaptığı soykırımlar.

Ve 1961 yılında ilk işçi göçleri, yarım yüzyıl olmuş, dile kolay.

Yıkılan, yerle bir olan Almanya’nın yeniden inşası gerçekleşecek,

ABD’nin himayeleri altında!

Avrupa’da kapitalizmin kalesi, yayılan sosyalizme karşı dik

durmak zorunda. Ancak emeğe ihtiyaç var!

Savaş dışında kalmayı başarmış ve ABD ile dostluğu derinleştirmiş

Türkiye ne güne duruyor? NATO’nun ileri karakolu ülkesinin

yoksul iş gücü görev başına; istikâmet Almanya, “Marş, marş!”

İşte böyle başladı “Acı vatan” serüveni, 1961 yılının Haziran

ayının yirmi dördünde ilk işçi kafilesi gönderildi Almanya’ya.

Yıllarca sürdü gitti emek ihracatı, Almanya’yı diğer kapitalist

ülkeler izledi... Türk işçisi çalışkan mı çalışkan, ekmek parası

uğruna yapıyor en pis işleri!

Kolay mı feodal gelenekten gelip Avrupa’nın göbeğinde

kentli olabilmek, birde bulursan yaşlı bir Alman hatunu

peşinden de bastın mı nikâhı “yaşasın özgür vatandaşlık” hakkı!

Kimin umurunda anavatanda bekleyenler, yol gözleyenler…

Ayşeler, Fatmalar, çoluk çocuk…

Sümeyra söylüyor;  

“Almanya acı vatan

Adama hiç gülmeyi

Nedendir bilemedim

Bazıları gelmeyi”

Evet, Almanya acı vatan…

Yarım yüzyıl olmuş, dile kolay!